Tussen twee afspraken door en wat spare time besluit ik een stop te maken aan de Boulevard Barnaart in Zandvoort.
Het is een bewolkte dag met plensbuien en veel wind.
Het helmgras zwiept en de grijsgroene golven hebben schuimende witte toppen.
Een enkele kitesurfer wordt gedragen op de woestenij.
Kan mij zo voorstellen, dat de zee een harde dobber is om te trotseren op dit moment.
Met man en macht je zeil meester proberen te blijven en je mee te laten nemen door wat de natuur je geeft.
Het doet mij een beetje denken aan hoe mijn week verloopt.
Een week die vooral stormachtig is voor mijn cliënten.
En dan bedoel ik stormachtig vooral in het hoofd.
Allerlei issues die de revue passeerden en waar het vooral ging over tweede kansen geven of krijgen in het leven.
Zijn wij bereid om iemand een tweede kans te geven?
Wanneer we niet bereid zijn om te kijken, of iemand een tweede kans verdient, moeten we ons afvragen of dit wel eerlijk en oké is.
Want, draai het nu eens om, wat als jij nou in een bepaalde positie zou komen, zou je dan ook geen tweede kans willen?
Laten we er even voor het gemak vanuit gaan dat je bepaalde normen en waarden hebt meegekregen in je opvoeding.
En geloof me, ook dit is niet altijd het geval.
En we hebben allemaal wel eens een fout gemaakt toch?
Wanneer we als mens een fout maken is dit niet in de eerste plaats met opzet.
Fouten zijn per definitie niet alleen maar negatief, al is dat niet onze eerste gedachten wanneer het je overkomt of je wordt er mee geconfronteerd.
Het is een onderdeel van ons leven, want zonder fouten kan er geen herstel en progressie plaatsvinden.
Waar wij zo hard zijn in het oordelen naar anderen dat zij deze fouten hebben gemaakt, zijn we voor onszelf en onze kinderen wel milder.
Is dat fair?
Zie een fout als een kans om het ook weer goed te maken en te herstellen.
Net zoals onze Noordzee wordt tegengehouden door dijken en duinen, zijn er voor mensen ook grenzen.
Maar wat je je dan eens kan afvragen, of je jouw grenzen kan bijstellen en hier royaler in kan denken en zijn.
Want waarom zou je iemand geen tweede kans geven?
Heeft dit te maken met angst dat het nog een keer zal gebeuren?
Of is je vertrouwen of misschien wel je trotse ego zo beschaamd, dat je je er niet meer overheen kan zetten?
Wanneer je nu eens verder kijkt dan je pijn, je teleurstelling en wellicht de kosten die het met zich mee brengt.
Dan zie je misschien ook dat er ondanks de fouten ook veel positieve aspecten zijn geweest die dezelfde persoon maken tot wat hij of zij is.
We laten jammergenoeg vaker dat negatieve, het positieve zo vertroebelen en overlappen.
Een tweede kans geeft weer een bepaalde balans en kalmte waarin iemand zich kan herstellen van hetgeen is voorgedaan.
We leven tenslotte niet in een perfecte wereld.
© Marnie Krom